Ik ben een verslaafde...

Mijn verhaal

Alcohol en kalmeermiddelen waren mijn beste vrienden, dacht ik... Zo lang ik het me kan herinneren, was ik een echte feestganger, maar nooit nuchter. Ik dronk gewoon graag en het gaf me zelfvertrouwen dat ik anders niet had. Wat vond ik het zalig om “er te staan” (hoewel dat staan na vele glazen niet meer zo elegant was), vlotjes (ik vraag me af hoe vlotjes dat nog klonk in de vroege uurtjes) te kunnen praten met iedereen zonder na te denken (had ik maar wat beter nagedacht). De keerzijde was er: ik werd regelmatig wakker met black-outs en moest dan weer moed indrinken om de mensen onder ogen te durven komen.

Een vicieuze cirkel.

Voor mijn eerste job als stewardess kreeg ik slaappillen voorgeschreven om de wisselende uren aan te kunnen. De pil gaf een heerlijke rust, maar ik had er steeds meer nodig om het gewenste effect te krijgen. Deze pillen vallen onder de familie van "de pammekes" en zijn dus uiterst verslavend, wat ik toen niet wist. Enkele jaren later kwam ik in contact met Temesta. Heel raar, dacht ik toen: “An, blijf daar maar af.” Na een hevige ruzie waardoor ik op was van de stress, nam ik toch zo’n pil. Een roes van rust kwam over mij, en ik dacht: “Wat voor een wonderpil is dit!”. Temesta en Lorazepam (beide benzodiazepinen) werden jarenlang mijn trouwe kalmerende vrienden. Ik herinner me de paniek nog heel goed als ik merkte dat ik er geen meer bijhad. Wat een verschrikkelijke tijd was dat toch.

Na een tijd werd het een dagelijkse gewoonte (ah ja, waarom me zenuwachtig voelen als ik met één pilletje de wereld aankan?). Toen het drinken erger en erger werd, lagen ze al klaar op mijn nachtkastje omdat ik bijna elke dag met schaamte en een onrustig katergevoel wakker werd, gepaard met bevende handen. De gewenning nam toe. Eén pil werd na verloop van tijd vijf tot acht pillen per dag, en zelfs meer. Ik moet er geen tekening bij maken dat ik er als een zombie bij begon te lopen en de alcohol hierop meer en meer black-outs gaf. (Hoewel ik dacht erbij te lopen als Superwoman die de wereld aankon, serieus…)

Mijn vader en zijn broer hadden ook een alcoholprobleem. Mijn nonkel is aan de gevolgen daarvan gestorven, en mijn vader had zich herpakt toen ik een jaar of zeven was. Hij zag natuurlijk dat ik dezelfde weg opging en wilde me hiervoor waarschuwen. Helaas had de alcohol me helemaal in zijn ban en werd ik defensief zodra hij hier iets over zei. Ik werd boos na een goedbedoelde opmerking en vermeed contact met hem. Jaren later, op 14 november 2011, kreeg ik telefoon met de melding dat mijn vader plots was overleden. F**ck! Dit sloeg in als een bom.

Mijn vader was dood en ik had hem jaren niet gesproken. De laatste woorden van mij naar hem toe waren boos en verward.

Ik kon het geen plaats geven. Het drinken ging van kwaad naar erger. Ik verloor mijn job en zag dat als een kans om nog meer te drinken. Ik dronk om mezelf te verdoven van een verschrikkelijke pijn. De momenten dat ik wakker was en iets moest doen, was ik helemaal verdoofd onder de pillen om ietwat te kunnen functioneren. In de winkel kocht ik drie flessen wijn met het idee de avond door te komen, maar zag nog flessen als ik wakker werd en had geen idee waar ik ze gehaald had.

Toch werd het besef dat ik een probleem had groot. Ik huilde dagelijks en riep in het niets om me te resetten. Ik wilde dat er geen alcohol bestond. Ik zag geen uitweg!

Op 25 juli 2012 had ik mijn buurmeisje beloofd te gaan picknicken. Ik ging naar de winkel om wat eten te maken en passeerde de gang met alcohol. Ik twijfelde even, maar nam dan toch wat flessen mee. Terug thuis begon ik aan de picknickmand en dronk af en toe van de wijn, denkend: "Ja, ik weet nog wat ik doe en waar ik ben." Het licht ging toch weer uit. Stemmen rond mij, ik zag gele jassen… ambulanciers? Ze riepen mijn naam en ik zakte weer weg. Nog enkele flitsen van in de ambulance en het geluid van sirenes, en dan weer niets. Mijn ogen gingen open en ik had geen idee waar ik was. Een donkere kamer, ik begon vormen te zien en realiseerde dat ik in een ziekenhuis lag. De flitsen van de dag ervoor kwamen terug. Het besef van wat er was gebeurd werd groot. Ik had gedronken en was het zo beu dat ik niet meer verder wilde. Ik had pillen erbij genomen. Mijn keel deed zeer. Ze hadden mijn maag leeggepompt… ik leefde nog.

Het was echt mijn   wake-up call. Dit moest stoppen!

Vervolgens kwam een psycholoog. We spraken even en hij stelde voor om in opname te gaan. Ik werd bevangen door angst toen hij zei dat ik daar enkele maanden zou moeten verblijven. Mijn eerste gedachte was: “Eten in groep, ze gaan me zien beven... spreken in groep, ik ga stotteren...”.

Er was een wachtlijst van een maand of twee. Ik was dus echt niet alleen met dit   probleem!?

De dag dat ik in opname ging, had ik zoveel schrik. Ik huilde de hele weg. Mijn moeder was natuurlijk bij mij, en ik kan me goed voorstellen dat dit voor haar even zwaar was. Ze brachten me naar mijn kamer, controleerden mijn spullen, en toen mocht ik naar de eetzaal, waar ik angstig op de groep wachtte. De groep kwam aan en ik werd meteen spontaan ontvangen. We gingen samen zitten en ik hoorde ieders verhaal. Dat was mooi. Het waren verhalen die herkenning gaven en het gevoel van: “Ik ben niet alleen.” Ik heb er opnieuw leren lachen, opnieuw nuchter met mensen leren omgaan, vrienden gemaakt en voor mezelf leren opkomen.

We hadden intense en zware gesprekken, maar er was ook sport en creatieve therapie, waarin ik mezelf zag openbloeien. Elke dag voelde ik me een beetje meer mezelf. Na enkele maanden ben ik vertrokken omdat ik me er klaar voor voelde. Mijn leven weer rustig opgebouwd, maar vooral: nooit meer een druppel alcohol aangeraakt of een benzo / pammeke geslikt.

#Free!